Laatst had ik een coachgesprek met een jongen en toen kwamen we erachter, dat hij weleens een papegaai op zijn schouder heeft zitten, die dan constant tegen hem aan het praten is. Nou ik kan je vertellen, dat die papegaai de afgelopen weken ook bij mij op mijn schouder is meegereisd.
Mijn papegaai komt vaak tevoorschijn, 
als het in mijn lijf onrustig is. Hij gaat dan allemaal argumenten roepen om mijn gevoel te overrulen, waardoor ik wel naar hem moet luisteren en op een gegeven moment loop ik helemaal vast.
De aanleiding van zijn bezoek was, dat ik de mogelijkheid had gekregen om te gaan werken bij een bedrijf in de zakelijke dienstverlening. Aangezien ik in het verleden ook als dienstverlener had gewerkt, was dit rationeel gezien een logische stap. Ik kon de uren flexibel indelen, wat betekende dat mijn coaching en training gewoon door kon gaan. In mijn lijf gebeurde er echter van alles en de papegaai had zich inmiddels al heerlijk op mijn schouder genesteld. Hij riep de hele tijd argumenten dat dit een kans was, die ik echt niet mocht laten lopen. Toch merkte ik aan mezelf, dat ik heel erg twijfelde, of dit nou wel zo’n geweldige stap was.
Uiteindelijk won de papegaai het van mijn lijf en ging ik vol goede moed van start met de inwerktraining. Ik hoopte door aan de training te beginnen, dat mijn lijf tot rust zou komen en de papegaai zou wegvliegen. Helaas verliepen de eerste dagen anders. Mijn lijf bleef onrustig en de papegaai zat nog steeds op mijn schouder. Hij wist mij precies te vertellen, wat de consequenties waren van een voortijdig vertrek. Terwijl er in mijn lijf steeds meer kramp ontstond, ratelde de papegaai aan één stuk door.
Aan het einde van de week liep ik 
zo vast, dat ik in mijn pauze naar buiten ben gegaan. Onder het wandelen heb ik mijzelf de vraag gesteld hoe het voor mij zou voelen, als ik daar niet meer werkte en dat voelde eigenlijk helemaal oké en de papegaai was met stomheid geslagen.
Mijn gevoel was nu zo sterk, dat het voor mij heel duidelijk was hoe het verder moest en mijn papegaai had daar eigenlijk niets meer tegen in te brengen.
Als ik terugdenk aan de afgelopen periode, dan vraag ik mijzelf af, of ik signalen heb gemist, of dat ik ze misschien bewust of onbewust genegeerd heb?
Het begon eigenlijk bij het sollicitatiegesprek: voordat deze plaatsvond, mocht ik even kort meekijken met een medewerkster op de werkvloer. Op dat moment voelde ik al de kramp in mijn lijf, die daarna de hele tijd aanwezig was en door de papegaai met argumenten werd onderdrukt. Zijn argumenten waren zo logisch, dat ik mijn lijf ging negeren.
Tijdens de wandeling in mijn pauze ben ik pas echt gaan luisteren naar mijn gevoel en de sensaties in mijn lijf, waardoor mijn papegaai geen schijn van kans meer had. Mijn lijf kan mij dus haarfijn vertellen, of iets bij mij past en hoe het voor mij werkt en daar mag ik echt op vertrouwen.
Heb je zelf ook wel eens last van een meereizende papegaai en voelt het dan alsof je geen kant meer op kan? Ik vind het fijn om naar je te luisteren en help je graag om weer in beweging te komen.